Therapeut
Toen ik mij bezig ging houden met trainen, ben ik mij gaan verdiepen in bio-energetische analyse. Een lichaamsgerichte therapie. Uitgangspunt daarvan is, dat wanneer iets pijn doet in het leven, wij eerst hard ”AU” roepen, vervolgens de bron van de pijn een trap verkopen of er heel hard van weglopen, in de hoop ons niet nog eens zo te bezeren.
Iedereen bezeert zich wel eens aan een ander, en reageert met aanval of verdediging. Soms zelf voordat men zich bezeerd heeft. En vaak voor zaken die ons allang niet meer kunnen deren.
De prijs hiervoor is, dat je ook de leuke dingen niet meer echt meemaakt of voelt, laat staan met een ander kunt delen. Zo’n patroon van gedragingen en gevoelens kunnen we lang met ons meedragen. De therapie brengt hier, letterlijk, beweging in.
Ik heb veel docenten en therapeuten gehad, en hoopte altijd dat er op een dag één tussen zou zitten die mij een bijzondere waarheid zou openbaren. Een waarheid waar ik de rest van mijn leven in diepe wijsheid mee voort zou kunnen, dat bleek een illusie. Ik wil er toch één noemen; David Campbell, een toen al hele oude psychiater,hij nam die illusie weg. Hij leerde mij dat er is geen diepere wijsheid is, er is slechts een eindeloze hoeveelheid nuances aan je gevoelens en ervaringen. Die je alleen ontdekt wanneer je deze met anderen deelt. Dit delen genereert steeds weer nieuwe gevoelens en hoe oud je ook bent of wordt, dit is de rijkdom van het leven en wat het leven de moeite waard maakt.
Uiteindelijk heb ik dit nooit uitgebreid gepraktiseerd, maar vind het wel leuk om er iets over te vertellen. Het was belangrijk.